Een belangrijk verwarrende situatie tijdens mijn coach opleiding was het doorgronden van de vooronderstellingen van een coach. Dit zijn regels die een coach niet mag overtreden, maar die voor een veiligheidskundige voor verwarring kunnen zorgen. Toch kan een veiligheidskundige er wat van leren, daarom hierbij een toelichting op een ervan.
“In essentie heeft het gedrag van de ander voor hem/haar een positieve bedoeling”
Wat levert het op?
De eerste veiligheidskundige die ik heb gecoacht had het oplossen van problemen verheven tot zijn kernkwaliteit. Jarenlang heeft dit heel goed gewerkt en werd de veiligheidskundige daarom alom gerespecteerd door iedereen in de organisatie. Tot een manager de aangedragen oplossingen afkeurde en ook andere managers moeilijke vragen ging stellen over zijn oplossingen. Voor deze veiligheidskundige stortte de wereld in elkaar, want “hoe kunnen mijn oplossing ineens niet goed meer zijn???”. Tijdens de coachsessies ontdekken we dat de veiligheidskundige op veel vragen oplossingen heeft door ontwijkend te antwoorden. Dan zou je kunnen denken: jij wilt niet veranderen dus zoek jij het maar uit. Maar net zoals een rechter tot een uitspraak moet komen (anders kan deze strafrechtelijk worden vervolgd), dien ik als coach een manier te vinden om deze veiligheidskundige in beweging te krijgen. Daarbij ga ik op zoek naar de het antwoord op de vraag: ”Waartoe dient dit gedrag?”.
Verwijten
Veiligheidskundigen (ook ik) overtreden deze vooronderstellingen door verwijten te uiten naar de ander. Tot het moment dat ik geconfronteerd werd met deze vooronderstelling. Als veiligheidskundige kom je ook medewerkers of teams tegen die gedrag vertonen waar je een mening over hebt of wat je zelfs (sterk) veroordeelt. In sommige gevallen kun je je zelfs frustreren of boos worden en ik ken zelfs veiligheidskundigen die er slecht van slapen. Maar willen wij de medewerker, teams of de organisatie echt helpen te veranderen is het belangrijk om niet in verwijten te praten. Als je je frustreert over de ander, zul je dit vaak als een verwijt overbrengen (of denken in verwijten): “Maar jullie doen hier niks aan” of “Waarom is er nog steeds niets opgelost?”
Verwijt = Verpakte wens
Niet meer praten of denken in verwijten kan door te ontdekken wat er in de verpakking van het verwijt zit: jouw wens. Wensen beginnen met: ik zou graag zien, ik zou graag willen, ik zou het fijn/belangrijk vinden dat. Je zult ook merken dat het communiceren met je wensen je ook rustiger maakt, je je minder gefrustreerd. Dit komt omdat deze wens dichter bij je staat, je vanuit jezelf praat wat veel krachtiger overkomt dan een verwijt. Zoals: “ïk zou het belangrijk vinden dat leidinggevende werkdruk echt bespreekbaar maken zodat mijn collega’s zich kunnen uitspreken hierover en zich gehoord voelen”. “Ik vind het belangrijk voor ons dat medewerkers goed weten met welke gevaarlijke stoffen zij werken en aan een ander kunnen vertellen hoe ze de risico’s beheersen”.
Ik gun het iedere veiligheidskundige om zich minder te frustreren.